Mora de Rubielos

a.k.a. Διήμερο Γεύσης
El equipo: Νίκος+Έρικα,Εύη,Ηρώ,Αλεξάνδρα,Γιώργος.
El sitio: Mora de Rubielos
El tiempo: Noviembre

Φίλε Σάκη έφυγες νωρίς...το επόμενο σαββατοκύριακο αποφασίσαμε να ξαναπάμε εκδρομή...άλλωστε αυτοί οι Ισπανοί πάντα φροντίζουν να κολάνε μια αργία προς το τέλος κάθε βδομάδας. Αυτή τη φορά όμως είχα χάσει την πιστωτική μου κάρτα και δεν είχε κανείς άλλος από τα παιδιά...αρχίσαμε λοιπόν να παίρνουμε τηλέφωνα τα γραφεία ενοικιάσεων μήπως δέχονται χρεωστική ή μετρητά σαν εγγύηση....ένα είναι το συμπέρασμα...στην Ισπανία χωρίς πιστωτική αμάξι απλά ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ. Χωρίς μεταφορικό αρχίσαμε τις εναλακτικές και καταλήξαμε στο τρένο και διαμονή σε κάποιο χωριό όλο το ΣΚ χωρίς μετακινήσεις, αγροτουρισμός δλδ ή όπως το λένε εδώ turismo rural. Ψάξανε τα κορίτσια στο ιντερνετ και βρήκαν ένα τέλειο διαμέρισμα σε ένα χωριό που λέγεται Mora de Rubielos. Το MdR βρίσκεται στην επαρχία του Teruel ακριβώς δίπλα στην επαρχία της Valencia. Πήραν τηλέφωνο κλείσανε το διαμέρισμα, είδαμε πότε φεύγει και το πρώτο τρένο για το MdR και δώσαμε ραντεβού στο σταθμό για το επόμενο πρωί...



Βρισκόμαστε στο σταθμό παίρνουμε το τρένο...



καταπληκτικό καμία σχέση με τα ελληνικά τρένα κλπ...



κατεβαίνουμε από όλο το τρένο μόνο εμείς στον πιο έρημο σταθμό που έχω δει ποτέ καθώς όλοι οι επιβάτες στο βαγόνι μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους.



Αφήνουμε τα πράγματα και τρώμε την πρώτη φρίκη....κανείς πουθενά και τίποτα να μην κινείται προς καμία κατεύθυνση...



σε περίπτωση που δεν έγεινα αντιληπτός λέω ότι δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος, έστω να φεύγει, κάτι. Απέναντι όμως είχε ένα πανδοχείο με δυό τρία αμάξια παρκαρισμένα οπότε η ελπίδα δεν είχε χαθεί...



κάποια στιγμή από το παράθυρο στον πρώτο όροφο βγαίνει μια κυρία να τινάξει ένα σεντόνι, μας βλέπει και απορεί, όπως όλοι όσοι μας είχαν δει. Μας φωνάζει, της φωνάζουμε δεν θυμάμαι τί έγεινε πρώτο, μπαίνει μέσα και μετά από τρία λεπτά βγαίνει ένας κύριος με ένα κοριτσάκι. Περνάμε τις γραμμές, ήθελε και η Ηρώ να πάει στο μπάνιο και ρωτάμε τον καλό κύριο τι παίζει με το μέρος εδώ. Μας εξηγεί ότι το χωριό απέχει κανένα δεκάρι χιλιόμετρα από το σταθμό...παίρνουμε λοιπόν την ιδιοκτήτρια η οποία μας είπε ότι θα καλέσει αυτή ταξί και να περιμένουμε στο σταθμό. Σαν Έλληνες που είμαστε είπαμε να σκοτώσουμε αυτή την αναμονή κάνοντας κάτι ευχάριστο...
Και τί είναι πάντα ευχάριστο για τους Έλληνες?Η μπάλα...



Έρχεται το ταξί το οποίο ήταν ακριβώς το όχημα που θέλαμε να νοικιάσουμε...Mercedes Vito 9 θέσεις. Ο οδηγός ο Miguel ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου, έμπαινε σε όλες τις στροφές, ανηφόρες κατηφόρες σταθερά με 100χλμ. Φαντάζεσαι 2,5 με 3 τόνους συν το βάρος το δικό μας να γέρνει στη στροφή? Σου δημιουργούσε μια ιδιαίτερη νοσταλγια για τη μαμα σου, την Ελλάδα, άλλα και για πράγματα πιό εφήμερα όπως το να ζήσεις μέχρι την επόμενη στροφή κλπ. Μετά από κάτι λεπτά η ώρες, δεν μπορούσα να τα διαχωρίσω ,φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Όπως το περιμέναμε...δυόροφο καινούργιο, ζεστό, χωρίς θέα βέβαια αλλά δεν μπορείς να τα έχεις και όλα.




Αφού τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε να δούμε το χωριό...






Μικρό τουριστικό και χωρίς πολύ κόσμο αφού από τα πολλά μαγαζιά για είδη σκι φαινόταν ότι ήταν πιο χειμερινός προορισμός. Για να μην τα πολυλογώ...όλο το διήμερο αφιερώθηκε στα φαγητά...πήγαμε στην ταβέρνα του χωριού και ουσιαστικά δε φύγαμε ποτέ...



Τα καλύτερα πιάτα του διημέρου ήταν (Γιώργο διόρθωσε με αν κάνω λάθος)

1.Το χοιρινό μαγειρεμένο με τρούφα...
Η τρούφα είναι ένα πανάκριβο μανιτάρι το οποίο καλιεργείται επιλεκτικά βάσει κλίματος σε διάφορες χώρες στην ευρώπη, με πρώτη την Ιταλία. Μεγαλώνει μέσα στη γη και μαζέυεται με τη βοήθεια σκύλου η γουρουνιών...η διαφορά είναι ότι τα γουρούνια το έχουν έμφυτο ενώ τα σκυλιά εκπαιδεύονται...όπως και να έχει εμείς πληρώσαμε αρκετά και για τα δύο.

2. Ουρά ταύρου

Η περιέργεια νίκησε οπότε είπαμε να τη δοκιμάσουμε...νόστιμη λιχουδιά αλλά όχι για χόρταση...

3. Χοιρινά παϊδάκια με σάλτσα από σύκο

Μπορεί να το βάζω τρίτο αλλά έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας...αξέχαστο πιάτο

Δοκιμάσαμε και διάφορα άλλα όπως ένα πιάτο με τυρί και τρούφα...


Τα λουκούλια αυτά γεύματα καθιστούσαν, σε συνδιασμό με το κρασί της περιοχής, αδύνατα τα 100 μέτρα μέχρι το ξενοδοχείο...
Για να κρατήσουμε λοιπόν μια ισοροπία επιδωθήκαμε σε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες.

Στα 24 λοιπόν έμαθα πώς παίζονται οι ψείρες...στη 1 τη νύχτα.



Μετά από καιρό ξαναπήγα σε παιδική χαρά...στη 1 τη νύχτα.



Βέβαια είχαμε και ημερήσιες δραστηριότητες...όπως την παντομίμα...



την επίκεψη στο κάστρο του χωριού...





τις βόλτες στα σοκάκια...




Γενικά οι μέρες πέρασαν με μια εναλλαγή των παρακάτω καταστάσεων...

να τρώμε και να πίνουμε...







την Έρικα να επιμένει ότι δεν είναι μεθυσμένη...




την Εύη να τρώει σούπες όπως συνήθως...



αλλά να το απολαμβάνει...



το Γιώργο να προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να ανοίξει μπύρα με πιρούνι...



και πολλά άλλα...




αλλά όπως πάντα όλα τα ωραία τελειώνουν...βέβαια με τη βοήθεια του Miguel μέχρι και η τελευταίες στιγμές της επιστροφής στο σταθμό των τρένων ήταν μοναδικές...