Ah keep your eyes on the road and your hands upon the wheel...

a.k.a Eγώ ο Σάκης και τα χιλιόμετρα...

Από τη στιγμή που Θανάσης άλλαξε το εισιτήριο και έμεινε παραπάνω έπρεπε να με κάποιο τρόπο να δώσουμε αξία στην παράταση αυτή...
Μου είχε πει ο φίλος μου El Mitso την εταιρία ενοικιάσεων που ήξερε και είδαμε ότι ήταν σχετικά φτηνά.
Πεουγιότ 207 όπως το λένε εδώ (κ όποιος κατάλαβε) από πέμπτη μέχρι κυριακή με 80κάτι ευρώ. Ρωτάμε τους υπόλοιπους αλλά δεν ψηνόταν κανείς οπότε κάνουμε την κράτηση για τους δύο μας.

Τετάρτη βράδυ κλασσική νύχτα για τους ερασμίτες μαθήματα σάλσα στο caribbean's στις 11:30 και εμείς πάμε από τα παιδιά κατά τις 12 και δε βρίσκουμε κανέναν στο σπίτι εκτός από τη Μαριέτα η οποία ξέρει διάφορα χρήσιμα για την Ισπανία.
Γράψαμε σε ένα χαρτί και πήγαμε caribbean για το τελευταίο ποτό στη Valencia (ποτό+caribbean=mojito). Πήγαμε χαιρετήσαμε τα παιδία και γυρίσαμε σπίτι για τις ετοιμασίες...

Φτιάξαμε πράγματα και μετά για τις επόμενες δύο ώρες ασχολήθηκα όπως πάντα τελευταία στιγμή με το GPS και με το playlist της εκδρομής... 3 ώρες ύπνο αργότερα ξεκινάμε για αεροδρόμιο...

Στις αναχωρήσεις έρχεται το αυτοκίνητο της εταιρίας μας παίρνει και μας πάει στα γραφεία...για να μάθουμε ότι δεν υπάρχουν 207...έγεινα έξαλλος αλλά επειδή έχω μάθει ότι δε σε βγάζει πουθενά να μαλώνεις με τον υπάλληλο (γιατί δεν μπορει να κανει τπτ και γιατί χέστηκε,δεν είναι δικό του το μαγαζί) απλά της είπα ότι αποκλείεται να πάρουμε το Kia Picanto που επέμενε ότι είναι η ίδια κατηγορία.
Μας πρότεινε λοιπόν και με 100ευ πήραμε το fiesta που είναι μια κατηγορία πάνω.

Με το Σάκη συνοδηγό στο GPS και το χάρτη που μας έδωσαν, με πολλά χιλιόμετρα δρόμου μπροστά μας και πολύ ενθουσιασμό ξεκινήσαμε για Cordoba...
Ο αρχικός σκοπός ήταν Cordoba->Sevilla->Granada και επιστροφή στη Valencia από την Costa Blanca τα νοτιοανατολικά παράλια της Ισπανίας.

Το παρακάτω βίντεο είναι οι φωτογραφίες που αφορούν το ταξίδι...




Μετά από 500 χιλιόμετρα οδήγησης φτάσαμε στην Cordoba, όπου για να βρούμε το γραφείο τουρισμού το GPS μας πέρασε μέσα από το κέντρο της πόλης. Οι δρόμοι στο κέντρο είναι τόσο στενοί γεμάτοι με τόσους τουρίστες που μόλις κατάλαβα ότι δεν βγαίνω ποτέ από κει, μου ήρθε μια ξαφνική επιθυμία να εξατμιστώ...παρόλα αυτά με το αμάξι παρκαρισμένο οι ίδιοι δρόμοι είναι απόλαυση για περπάτημα.
Βέβαια το περπάτημα με το Θανάση παίρνει μια νέα έννοια πιο ευρεία...οι ώρες που περπατάς είναι απροσδιόριστες και τα χιλιόμετρα τείνουν στο άπειρο.




Περνώντας τα σοκάκια συναντήσαμε διάφορα σπίτια με εσωτερικές αυλές όπως αυτήν


η οποία ήταν η αυλή ενός μουσείου μοντέρνας τέχνης...από το δεύτερο όροφο μπορέσαμε να δούμε και την πόλη από πάνω.



Το βράδυ στην Cordoba το τοπίο είναι ακόμα πιο ατμοσφαιρικό...



σε σημείο που αναρωτιέσαι γιατί σε αυτά τα μικρά στενά δεν κινδυνεύεις...συνεχώς περίμενα πως θα μας την πέσουν από παντού.



Μετά από όλο αυτό το περπάτημα και αφού είχαμε περάσει από πολλά πιθανά μέρη για φαγητό καθήσαμε από ότι αποδείχθηκε στο χειρότερο... για να απογοητευτούμε τελικά από την ποιότητα, την τιμή και τη οποιαδήποτε σχέση μεταξύ τους...

Αποφασίσαμε μετά να πάρουμε το αμάξι που ήταν σχέδον άδειο και αν βρίσκαμε βενζινάδικο να πηγαίναμε προς Sevilla. Μετά από μια μικρή οδύσσεια βενζίνης κάναμε την τελευταία βόλτα στην πόλη, μπήκαμε πάλι από το κέντρο που ήταν άδειο αυτή τη φορά και ξεκινήσαμε να βγούμε από την πόλη.

Σε μια κεντρική διασταύρωση για την εθνική είδαμε μια πινακίδα που έλεγε Medina Azahara και θυμηθήκαμε αυτόματα ότι ήταν ένα από τα μέρη που μας είχε πει να δούμε η Μαριέτα το προηγούμενο βράδυ.
Χωρίς πολύ σκέψη αποφασίσαμε να θυσιάσουμε τη Σεβίλη που ήταν έτσι κι αλλιώς μακριά για να δούμε το παλάτι που έχτισε ο Άραβας Χαλίφης για την ερωμένη του. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες και βγήκαμε κατα τις 12 το βράδυ στο πάρκιν όπου και κοιμηθήκαμε.

Το επόμενο πρωί με κρύο και υγρασία και το Θανάση σε σχήμα Γ από τέτρις ξεκινήσαμε να δουμε τη Medina.






Με τον καιρό καλοκαιρινό, πολύ καλύτερο από την Valencia, με ανοιχτά παράθυρα αλλά χωρίς μουσική ακόμα αφού δεν είχαμε πάρει cd για να γράψουμε, ξεκινήσαμε για τη Granada.

Με το που φτάνουμε πάμε κατ'ευθίαν με το αμάξι στην Alhambra γιατί ξέραμε από πριν ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις...και δεν πέσαμε έξω όλα τα εισιτήρια είχαν πουληθεί, όπως επίσης και τα εισιτήρια που δίνουν σαν προπώληση για την επόμενη μέρα.
Η ταμίας είπε πως το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να πάμε την επόμενη στις 8-9 το πρωί για να δούμε μήπως βρούμε. Φεύγουμε λοιπόν και πάμε για το κέντρο της πόλης να βρούμε το γραφείο τουρισμού (στρατιγική που εγγυάται πάντα σίγουρα αποτελέσματα) και να κάνουμε βόλτα.

Παρκάρουμε το αμάξι κατα λάθος στο καλύτερο σημείο της πόλης...δωρεάν κεντρικά και διπλά σε ένα πανέμορφο συντριβάνι.




Ψάχνωντας στο γραφείο τουρισμού...



Όπως πάντα με το Θανάση γυρίσαμε όλη την πόλη και είδαμε τα πάντα...




Καθώς περπατούσαμε πετύχαμε και μια εκδήλωση στο δημαρχείο όπου νέοι από όλες τις επαρχίες της Ισπανίας έκαναν καντάδα στα κορίτσια που βρισκόταν πάνω στο μπαλκόνι



Κατά τη διάρκεια όλων αυτών συνενοηθήκαμε με δύο κοπέλες από τη Valencia οι οποίες θα ερχόταν να μας βρούν το επόμενο πρωί και αφού έκλεισαν εισιτήρια με το λεωφορείο πήγαμε και εμείς προς το σταθμό των λεωφορίων να την πέσουμε για ύπνο.

Καθώς πηγαίναμε λοιπόν στο σταθμό, για δεύτερη φορά, ο Θανάσης που μου έλεγε το δρόμο με πέρασε πάλι και είδαμε και τις πόρνες της Γρανάδας...(η πρώτη φορά ήταν στην Κόρδοβα που περπατούσαμε παντού και μου λέει μια στιγμή, "πάμε από δω που δεν έχουμε πάει"...με το που στρίβουμε βλέπουμε παντού ανοιχτές πόρτες και γυναίκες να κάθονται μέσα στα σπίτια...ε τι άλλο μπορεί να είναι?)

Φτάνουμε στο σταθμό παρκάρουμε σε ένα σχετικά απομονωμένο σημείο και αρχίζουμε τις ετοιμασίες για να μετατραπεί το φιλόξενο fiesta σε κρεβατοκάμαρα...

Το επόμενο πρωί ήρθαν τα κορίτσια, μας βρήκαν σε κατάσταση ύπνου



και ξεκινήσαμε για το θέμα της εκδρομής...την Alhambra...(επιτέλους!!!)

Πρέπει να φτάσαμε κατά τις 9 παρά και η ουρά ήταν ήδη τεράστια...ευτυχώς εδώ όμως είναι Ισπανία και είχε ένα μηχάνημα να αγοράσεις με πιστωτική αλλιώς θα περιμέναμε ακόμα.

Δεν υπάρχει κάτι που να περιγράφει ακριβώς αυτό που είδαμε...





Αυτή είναι η πόρτα που οδηγει στο παλάτι και αυτή η ουρά από πισω...


Η Alhambra που σημαίνει "το κόκκινο παλάτι" είναι σαν να μπαίνεις στις χίλιες και μια νύχτες...
περνάς από τα δωμάτια και φαντάζεσαι τους Άραβες να συζητάνε...








...τις γυναίκες στις αυλές με τους ευνούχους...







και στο τέλος αφού βγεις από το παλάτι μπορείς να πας στους κήπους που είναι ακριβώς δίπλα και σου δίνει να καταλάβεις πόσοι υπηρέτες πρέπει να υπήρχαν εκεί...












Μετά από τέσσερις περίπου ώρες περπάτημα καλύψαμε το 90%. Η ώρα ήταν περίπου δύο και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην πόλη να τη δουν και τα κορίτσια...παρκάραμε σε ένα πάρκιν στο κέντρο και ξεκινήσαμε το περπάτημα...λόγω όμως της κούρασης από πριν είπαμε να βρούμε κάτι να φάμε. Οπότε εγώ και ο θανάσης σαν πιο έμπειροι στην πόλη ψάξαμε να βρούμε ένα ωραίο εστιατόριο που είχαμε δει την προηγούμενη.

Βρήκαμε το εστιατόριο και απ'έξω είχε ένα πάγκο γεμάτο με τσάγια και μπαχαρικά.



Μπήκαμε μέσα καθήσαμε και περιμέναμε το σερβιτόρο. Έρχεται λοιπόν ο Paco, φοβερός τύπος, ο οποίος είχε το μαγαζί με τη γυναίκα του. Τέτοια μεταχείρηση δεν έχω ξαναδεί, σαν να ήταν δικό μας το μαγαζί...

Τα φαγητά τέλεια...



Η παρέα καλή...



Και στο τέλος μας έφερε και ένα κρασί δικό του το οποίο ήταν γλυκό αλλά όχι πολυ γλυκό και βαρύ όπως αυτά που έχουμε συνηθήσει (μάλλον δεν περιγράφεται) πάντως πολύ γλυκόπιοτο...
Ήταν για να δίνει στους πελάτες ποτήρια αλλά εμάς μας έδωσε το μπουκάλι όπως ήταν...τέθηκε λοιπόν το δίλημα:να σεβαστούμε τη χειρονομία και να σταματήσουμε στο ποτηράκι που ήπιαμε ή να αδράξουμε την ευκαιρία και να πιούμε το φοβερό κρασί που όπως είπε και ο ίδιος δύσκολα θα ξαναβρούμε?
Η απάντηση φαίνεται στις δύο φωτογραφίες που ακολουθούν.



Μέχρι τώρα αυτό ήταν το καλύτερο γεύμα που έχω κάνει στην Ισπανία.
Με βαριά καρδιά αποχαιρετήσαμε τον Paco και βγήκαμε στους δρόμους να ψάξουμε για hostel για το βράδυ.



Περάσαμε μέσα από την αγορά για να γυρίσουμε στο αμάξι



Γυρίζαμε την πόλη για καμία ώρα με το αμάξι, τη λίστα με τα hostel και ψάχναμε να βρούμε ένα που να έχει πάρκιν (ναι υπάρχουν και τέτοια). Τελικά καταλήξαμε να βρούμε πάλι τσάμπα πάρκιν και ένα hostel με 15 ευ το άτομο. Πήγαμε σε ένα πολύ παλιό σπίτι που έμενε μια γιαγιά και τα παραπάνω δωμάτια που είχε τα νοίκιαζε, περίεργη κατάσταση. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι και έξω είχε αρχίσει να βρέχει, οπότε χωρίς πολύ παράπονο κάτσαμε μέσα και μετά από δύο νύχτες κοιμηθήκαμε σε κρεβάτι...μεγάλος ο πόνος του αποχωρισμού αλλά το fiesta έπρεπε να τον αντέξει.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε νωρίς για να έχουμε τη μέρα μπροστά μας και να γυρίσουμε χαλαρά. Πήγαμε να φάμε πρωινό σε μια καφετέρια που βρήκαμε ανοιχτή και για καλή μας τύχη είχε ένα τοπικό έδεσμα σαν τους δικούς μας λουκουμάδες το churo.
Στο παρακάτω βίντεο έκλεψα λίγο από τα μυστικά του μάγειρα...







Μετά από ένα πλούσιο πρωινό ο θανάσης πήγε να ζητήσει νερό από το μπαρ. Οι οδηγίες της Ηρώς και της Αλεξάνδρας ήταν ξεκάθαρες: "dos basos de agua por favor" που σημαίνει "δύο ποτήρια με νερό παρακαλώ". Στα δύο μέτρα που χωρίζουν το τραπέζι μας από το μπαρ ο Θανάσης άλλαξε το basos σε besos το οποίο με τη σειρά του αλλάζει το συνολικό νόημα της φράσης σε "δύο φιλιά με νερό παρακαλώ".
Όλα βρίσκονται στο παρακάτω βίντεο...οι αντιδράσεις μας όμως συνεχίστηκαν για αρκετη ώρα...





Μετά από αυτό είμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε...πήγαμε στο αμάξι αποχαιρετήσαμε τη Granada και ξεκινήσαμε...
Πήραμε τον επαρχιακό (τη δική μας εθνική δλδ) για τη Murcia ώστε να βγούμε μετά Alicante και από εκεί παραλιακά Valencia.
Κάναμε μια στάση στο Alicante για να δούμε λίγο τη θάλασσα...




Ο Θανάσης και η Ηρώ βρήκαν την ευκαιρία και δοκίμασαν το τραμπολίνο που ήταν στημένο στον πεζόδρομο...



Φεύγοντας πήγαμε στο πάρκιν να πάρουμε το αμάξι έβγαλα από το πορτοφόλι μου το εισιτήριο πληρώσαμε και φύγαμε...ήταν η τελευταία φορά που είδα το πορτοφόλι μου, φτάνοντας στη Valencia όταν ξεφορτώναμε συνειδητοποίησα ότι δεν το έιχα πια...
Συγνώμη κορίτσια, δε θέλω να φανώ τσαμπατζής (δεν είμαι άλλωστε) αλλά θα πρέπει να μου πάρετε άλλο...:-)
Πιστωτική, χρεωστική και φοιτητική ταυτότητα τέλος...τουλάχιστον σε 8 ώρες από τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έρχεται ο αδελφός μου με τις νέες κάρτες...